Moncho Gándara foi o primeiro pregoeiro do Asalto ao Castelo nesta XXII edición
PRIMEIRO PREGÓN DO ASALTO AO CASTELO (01.07.2017)
IRMANDADES CHEGADAS EN MASA DESDE AS TERRAS DA SONEIRA HISTÓRICA, UN SAÚDO E BENVIDAS.
CON ESTA PRAZA IRMANDIÑA ATEIGADA DE XENTES DE TERRITORIOS DE CAMARIÑAS, LAXE, CABANA, ZAS E VIMIANZO, OS MOSCOSO E AS SÚAS TROPAS ESTÁN A TREMER.
IRMANDIÑAS TODAS, IRMANDIÑOS TODOS, BENVIDOS A ESTE VIXÉSIMO SEGUNDO ASALTO AO CASTELO, O ASALTO QUE CONMEMORA OS 550 ANOS DAQUELA REVOLTA IRMANDIÑA, A REVOLTA QUE PROTAGONIZARON OS NOSOS DEVANCEIROS ALÁ POLO 1467.
Concordaredes comigo en que a xoia patrimonial máis senlleira de Vimianzo é o Castelo. Cada día máis vivo, cada día máis puxante e máis integrado na vila, que está a recuperar novos espazos exteriores para todos e no que se están a multiplicar as visitas guiadas e as teatralizadas. Nunca se falou tanto da súa historia coma até o de agora.
Todos sabemos que en Vimianzo hai un Castelo, cunha rica historia comarcal que contar, cuns veciños e veciñas dispostos a contala, a recrear esa historia dun xeito libre, lúdico, festivo …
Precisamente desa conexión entre Castelo e veciños, cunha mocidade como protagonista, prendeu a chispa hai xa vinte e dous anos. E daquela naceu o Asalto, o que, edición tras edición, se foi convertendo na mellor demostración da capacidade da mocidade vimiancesa para canalizar a súa enerxía creativa e a súa rebeldía. Porque na historia do Asalto ao Castelo, as asociacións xuvenís Cherinkas e Axvalso foron e son, xunto cun Concello plenamente implicado, os verdadeiros motores desta importante obra colectiva, desta obra que remata por ser a nosa festa máis emblemática.
Os que tivemos a fortuna de ter participado e disfrutado, desde 1996 até hoxe, dos 22 Asaltos, temos deixado atrás momentos difíciles, mesmo de atrancos institucionais, pero rematamos sempre disfrutando do triunfo da perseveranza e do espírito irmandiño: rebeldía, dignidade, e orgullo do noso.
Velaquí, xa que logo, A NOSA FESTA, a que demostra que a nosa historia e o noso patrimonio, si os aproveitamos con intelixencia e creatividade, son un factor de desenvolvemento económico, e son un espazo de encontro que nos fai gozar e medrar coma sociedade e coma pobo…
Cada preparación e celebración dun ASALTO aseméllaseme á obra dunha magna fonte pública que dun xeito creativo e expansivo vai aumentando ou acompasando os seus canos, edición tras edición, canos polos que van manando a Música, o Teatro, a Gastronomía, os canos da Artesanía, do Deseño, do Deporte, da Creación Literaria, Gráfica, ou do Audiovisual…
A Música, as Músicas envolven e ambientan O Todo e teñen a súa expresión principal no concerto do día grande.
No Teatro, o eixo central e simbólico da NOSA FESTA é a recreación teatral, libre, lúdica e festiva das revoltas irmandiñas do século XV contra a inxustiza e o poder abusivo dos nobres. Nestas representacións -cada edición tivo, e ten a súa dramatización propia e singular- búscase a participación e implicación do espectador, que remata converténdose nun irmandiño ou irmandiña máis.
Con respecto á Gastronomía: se a sempre concurrida Cea Medieval, e xa imos pola oitava edición, se consolidou como unha oferta gastronómica de primeiro nivel no marco incomparable do foso da fortaleza, foi, sin dúbida, a singular e exitosa iniciativa dos Pinchos Irmandiños, desde hai agora dez anos, a que supuxo un salto cualitativo, un antes e un despois da propia Festa, pois contribuiu a avanzar na ambientación festiva do Asalto, na participación progresiva dos hostaleiros da vila, na participación masiva dos veciños e veciñas e de moitos visitantes, e mesmo a ampliar a Celebración no tempo dun xeito estable, ata cinco días previos ao día central.
Na Artesanía xa imos pola séptima feira, E no campo do Deseño, cada Asalto resulta unha oportunidade para novas indumentarias, e ambientacións… No Deporte xa imos pola 3ª Legua Irmandiña. E poderíamos seguir… relatando pincelada a pincelada a Obra Completa, pero non ha lugar…
Cando berramos LUUMEE, expresamos tamén un non rotundo ao abuso, un non rotundo á inxustiza, un non rotundo á tiranía…
MONCHO GÁNDARA. Mestre, activista cultural, político e social da comarca. Primeiro pregoeiro do Asalto ao Castelo de Vimianzo.